Η διατροφική ετικέτα των τροφίμων

28 Σεπ Η διατροφική ετικέτα των τροφίμων

Προχθές με ρώτησε μια φίλη μου τι θέμα θα γράψω αυτή την εβδομάδα. Όταν την ενημέρωσα ότι θα είναι για την διατροφική ετικέτα των τροφίμων, αρχικά απόρησε και με ρώτησε τι είναι. Αφού της εξήγησα συνοπτικά, το θεώρησε βαρετό. Και δεν είναι η μόνη! Οι περισσότεροι από σας δεν ξέρετε τι είναι και δυστυχώς δεν τη διαβάζετε.  Και δεν το λέω εγώ, αλλά οι έρευνες, που δείχνουν ότι μόλις 4 στους 10 καταναλωτές το κάνουν αυτό.

Καιρός, λοιπόν, ν’ αλλάξει αυτό, μιας και αν θέλετε να είστε ενήμερος ή «ψαγμένος» καταναλωτής, οφείλετε να τη διαβάζετε πριν αγοράσετε ένα τρόφιμο,  αφενός για να γνωρίζετε τι τρώτε πριν το συμπεριλάβετε στη διατροφή σας, αφετέρου θα ήταν καλό να έχετε μια στοιχειώδη ιδέα για το πόσες θερμίδες, λιπαρά, νάτριο ή σάκχαρα μπορεί να περιέχει αυτό. Μην ξεχνάτε, επίσης, ότι μπορεί εσείς ο ίδιος ή κάποιος στο στενό οικογενειακό σας κύκλο, να χρειάζεται καθοδήγηση στη διαμόρφωση του καθημερινού του διαιτολογίου, λόγω κάποιου θέματος υγείας, όπως για παράδειγμα η δυσανεξία στη γλουτένη, η υπέρταση ή το σάκχαρο.

Η διατροφική ετικέτα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος επικοινωνίας  του παραγωγού με τον καταναλωτή και κυρίως,  ένα  νομοθετικό πλαίσιο που προστατεύει τον καταναλωτή στις αγορές του. Σύμφωνα με τον EUFIC (European Food Information Council), οι παραγωγοί είναι αναγκασμένοι, βάσει νόμου να παρέχουν συγκεκριμένες πληροφορίες στους καταναλωτές, είτε αυτές είναι τυπωμένες στη συσκευασία, είτε αναγράφονται σε ετικέτες που επισυνάπτονται στα τρόφιμα. Πρέπει να περιλαμβάνουν ή να συνοδεύονται από λεπτομέρειες ως προς τη φυσική κατάσταση του τροφίμου ή τη συγκεκριμένη επεξεργασία στην οποία έχει υποβληθεί, δηλαδή αν είναι παγωμένο, σε σκόνη, καπνιστό, UHT (πολύ υψηλής θερμικής επεξεργασίας), συμπυκνωμένο, κλπ., την ημερομηνία λήξης και τα πρόσθετα με το γράμμα Ε. Πρέπει υποχρεωτικά να περιλαμβάνει, με την ακόλουθη σειρά, την περιεκτικότητα ενός τροφίμου σε:

Ενέργεια   

Λιπαρά (εκ των οποίων κορεσμένα)

Υδατάνθρακες (εκ των οποίων σάκχαρα)

Πρωτεΐνες

Φυτικές ίνες      

Νάτριο

Τα παραπάνω είναι τα πιο βασικά στοιχεία που θα πρέπει να ελέγχονται στις ετικέτες και αναφέρονται συνήθως ανά 100gr ή 100ml του τροφίμου, σε μορφή πίνακα ή γραμμική μορφή, εάν δεν το επιτρέπει ο χώρος. Μπορεί επίσης να αναφέρονται ανά μερίδα ή ως ποσοστό αναφοράς για μία δίαιτα 2.000 θερμίδων.

Η ετικέτα πρέπει ακόμα να δηλώνει το όνομα και τη διεύθυνση του κατασκευαστή, την καθαρή ποσότητα του τροφίμου πριν συσκευαστεί, οδηγίες για τη χρήση του ανάλογα με τις ανάγκες, καθώς επίσης και οποιεσδήποτε ειδικές συνθήκες αποθήκευσής του.

Είναι υποχρεωτική στα τυποποιημένα τρόφιμα και προαιρετική στα ωμά, όπως για παράδειγμα στα φρούτα, στα λαχανικά και στα ψάρια. Προαιρετική είναι ακόμα και στον καφέ, στο τσάι, στα καρυκεύματα και σε τρόφιμα που δεν έχουν  σημαντικά ποσά θρεπτικών ουσιών, σε φαγητά εστιατορίων, σε τρόφιμα που πωλούνται από μικρές επιχειρήσεις ή σε πολύ μικρή συσκευασία.

Το γνωρίζετε πια ότι οι καθημερινές διατροφικές μας συνήθειες, όπως και η φυσική μας δραστηριότητα, καθορίζουν κατά ένα μεγάλο ποσοστό, τη διατήρηση της σωματικής και ψυχικής μας υγείας, ιδιαίτερα σε μία εποχή όπου οι ασθένειες, που σχετίζονται με μη ισορροπημένες διατροφικές συνήθειες, έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας.  Η σημερινή  αγορά μπορεί και μας παρέχει πληθώρα τροφίμων, για τα οποία μπορούμε να ενημερωθούμε για τις διατροφικές τους πληροφορίες, μόνο μέσω των ετικετών τους.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα σταθείτε μπροστά στο ράφι του σούπερ μάρκετ, ελέγξτε την ετικέτα του τροφίμου που θέλετε να αγοράσετε και σκεφτείτε αν είναι κατάλληλο και θρεπτικό για εσάς ή την οικογένεια σας.

Βιβλιογραφία:

1. Wandel, M., (1997). Food labelling from a consumer perspective. British Food Journal, Vol. 99(6), pp.212 – 219
2. Cowburn, G., Stockley, L., (2007). Consumer understanding and use of nutrition labelling: a systematic review. Public Health Nutrition, Vol.8(1), pp. 21-28
3. Przyrembel, H., (2004). Food labelling legislation in the EU and consumers information. Trends in Food Science and Technology, Vol.15(7-8), pp. 360-365
4. Cheftel, J., (2005). Food and nutrition labelling in the European Union. Food Chemistry, Vol.93(3), pp. 531–550
5. Storcksdieck, S., Bonsmann, G., Celemín, F., Grunert, K., (2010). Food Labelling to Advance Better Education for Life. European Journal of Clinical Nutrition, Vol.64(1), pp. 14-19
6. Perez, R., Smith Edge, M., (2014). Global Nutrition Labeling: Moving Toward Standardization. Nutrition, Vol.49(2), pp 77-8

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα www.toarkoudi.gr στις 19.5.2014